Max Keuris Meesterverteller

Geweest

Geweest: 22 juni t/m 13 oktober 2019

De tentoonstelling 'Max Keuris Meesterverteller' toont de veelzijdigheid van de Amersfoortse kunstenaar Keuris. Hij was niet alleen tekenaar en schilder, maar ontwierp ook boekomslagen en maakte reclamefilms.

Max Keuris

Max Keuris (1923-1979) had alles in huis om het ver te schoppen als schilder. Met op het Vlaamse expressionisme geënte voorstellingen toonde hij al op jonge leeftijd zijn kunnen. Maar de Amersfoorter, met onder anderen Toon Tieland en Johan Traarbach oprichter van de naoorlogse kunstenaarsvereniging De Ploegh, was ook een eigenzinnig mens, die weinig van anderen aannam en zijn talent versnipperde. Hij ontwierp platenhoezen, boekomslagen en later ook uithangborden voor de horeca. Dit broodwerk was voor hem, vader van vier kinderen, pure noodzaak. Een belangrijk deel van zijn beroepsleven bracht Keuris door in de reclamewereld - overigens niet zonder succes. De animatiefilms die hij in de jaren 60 regisseerde voor de studio van Joop Geesink zijn fantasievol en geestig.

Geinspireerd door Willink, Chagall en Dalí 

Max Keuris Meesterverteller toont alle facetten van zijn kunstenaarschap. Op het schilderen stortte Keuris zich pas volledig nadat hij op straat kwam te staan na een faillissement. Net als in zijn andere creatieve uitingen, toont hij zich in de olieverven een volbloed verhalenverteller. Een aantal daarvan is qua thematiek en kleurgebruik schatplichtig aan het magisch realisme van Carel Willink. Hij liet zich ook inspireren door het surrealisme van Salvador Dalí en de droombeelden van Marc Chagall. Door een onstuimige levensstijl, leidend tot zijn vroegtijdige dood, blijft de vraag in welke richting Keuris zich verder zou hebben ontwikkeld onbeantwoord.

Friso Keuris

Veertig jaar na de dood van Max Keuris heeft zoon Friso (1963) een serie foto’s gemaakt van voorwerpen die herinneren aan zijn vader. Een speelgoedeend, een altfluit, een tekenveer en een whiskyglas; portretfotograaf Friso Keuris neemt deze voorwerpen een voor een onder de loep. Bij schemerig daglicht maakte hij negen ‘stillevens’, die op groot formaat in het museum worden getoond. ,,Veel is weggegooid, omdat op dat moment de waarde ervan niet werd ingezien’’, aldus de fotograaf. ,,Maar na jaren kun je aan de ogenschijnlijk onbenullige voorwerpen die wél bewaard zijn gebleven, waarde hechten, behoefte krijgen ze nader te bekijken. De herinnering terughalen. De voorwerpen horen bij waar men vandaan komt.’’